Πέρασε ένας χρόνος από την τελευταία μου καταχώρηση σε αυτό το blog. Και τι δεν έγινε σε αυτό το διάστημα. Το iefimerida.gr έκλεισε έναν χρόνο, το ίδιο και το περιοδικό, το Linux Insider. Και εκεί που θα έπρεπε να χαίρομαι, ήρθε το απρόσμενο φευγιό της μάνας μου για να τα επισκιάσει όλα.

Είναι παράξενο, αλλά αληθινό και δεν το καταλαβαίνεις αν δεν το νιώσεις. Καταλαβαίνεις πόσο σημαντικοί είναι οι άνθρωποι σου, μόνο όταν έχουν φύγει. Και τότε δεν προλαβαίνεις πια να τους πεις τίποτα. Εύχεσαι μόνο να μην έφυγαν πικραμένοι ούτε από εσένα ούτε από κανέναν άλλον. Και μένεις να σκέφτεσαι για πρώτη φορά, σοβαρά, πόσο μάταια είναι όλα τα σχέδια για το μέλλον καθώς και ότι έχεις κάνει ή σκέφτεσαι να κάνεις μετά.

Γι’ αυτό μην ξεχνάτε να λέτε στους ανθρώπους σας πόσο τους αγαπάτε. Και όταν εκνευρίζεστε με κάποιον ξένο, ή τσακώνεστε για ψύλλου πήδημα, για την ομάδα, το κόμμα, τον γείτονα ή το λειτουργικό σύστημα, σταθείτε λίγο πίσω και αναρωτηθείτε αν έχει νόημα. Εγώ αυτό θα κάνω.

Με πειράζει που έχω σχεδόν παρατήσει το Sxolinux και το SocNetV αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Η ζωή στα φέρνει έτσι όπως εκείνη θέλει, και τελικά δεν μπορείς να γίνεις χίλια κομμάτια. Κάνεις ό,τι είναι απαραίτητο, και αφήνεις πίσω τις ασχολίες που σε γέμιζαν. Ας είναι. Ίσως να ξαναβρώ χρόνο σύντομα.

Μια και ανέφερα το Linux, προτείνω να ρίξετε μια ματιά στο Salix OS. Το θεωρώ μια από τις καλύτερες διανομές Linux που έχω τρέξει. Χρησιμοποιώ την έκδοση 13.37 καθημερινά σε καμια 10ριά υπολογιστές στη δουλειά εδώ και μήνες και όλοι είναι ευχαριστημένοι. Ούτε εφέ, ούτε βαριές εφαρμογές για να κάνεις μια απλή καθημερινή εργασία. Απλό περιβάλλον, οι βασικές εφαρμογές για κάθε τι και τέρμα. Απλό και όμορφο…

Λέω από δω και πέρα να γράφω πιο τακτικά εδώ. Παλιότερα έγραφα μόνο για τεχνικά θέματα ή όταν είχα να πω κάτι σημαντικό. Αλλά όπως έχει γίνει το πράγμα, χρειάζεται κάπου να τα γράφω συγκροτημένα, σαν ημερολόγιο και αυτο-ψυχανάλυση μαζί.

Να τι ακούω για να καλμάρω…